cała historia pewnego siniaka

dzień jak co dzień Iw przebiera się zwyczajowo za księżniczkę nagle słyszę łomot i ryk. i co? moje dziecko zaplątało się w "sukienkę" (owinięte w długi szal) i rypnęło jak długie na podłogę. pech chciał, że policzek spotkał się z parkietem (pech a może szczęście, że to nie zęby). efekt końcowy MEGA siniol na policzku. nadmienię, że jakieś pół godziny wcześniej spadła ze swojego konia na biegunach co zaowocowało raną na boku. 

po udzieleniu "pierwszej pomocy" i ochłonięciu ukazał się ON w całej okazałości. zdarza się. ale ale...

siniak jak siniak. nie byłoby w całej historii nic nadzwyczajnego, gdyby nie dzisiejsze pytanie pani wychowawczyni. niezwykle dyplomatyczne pytanie :) "czy Ewa nabiła sobie TEGO siniaka w przedszkolu?"

kiedy już wytłumaczyłam jak, że nie nie i że stało się to tak i tak westchnęłam sama do siebie. idiotyczna sytuacja. w dobie kiedy w okół dzieje się tyle złego to pytanie nie powinno mnie dziwić a wręcz cieszyć - ciało pedagogiczne interesuje się dziećmi. 

przez chwilę poczułam się winna zupełnie jakbym jej sama go nabiła. przez głowę przeszła myśl: "może ONA tak myśli ?!!!". 

mam nadzieję, że kiedyś zaśmieję się głośno na samą wspomnienie owej sytuacji a zielony siniak E zniknie tak szybko jak się pojawił. tyle, że bez huku ;)

P.S. kolor paznokci jest WYJĄTKOWO i tylko na parę chwil, nakazano uwiecznić ;)